Μια Αναπνοή ΙΙ – Άποψη/Ανάλυση

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

 Γράφει η Μαριτίνη Δημοπούλου

«Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν ″ψυχές″, καθώς πιστευόταν ότι ήταν οι ψυχές των νεκρών. Η αρχαία ελληνική ονομασία της πεταλούδας είναι ″ψυχή″. Η λέξη ″ψυχή″, προέρχεται από το ρήμα «ψύχω» δηλαδή «φυσώ», «πνέω», «αναπνέω». Κυριολεκτικά σημαίνει «ψυχρή πνοή» δηλαδή την ύστατη ένδειξη ζωής που γίνεται αισθητή με την Αναπνοή…»
(Από την επεξήγηση στην αρχή του βιβλίου)

Η διαφορετικότητα είναι αυτό που ξεχωρίζει κάποιον από έναν άλλο.
Και τι κάνει τελικά διαφορετικό ένα ανάγνωσμα; Η ψυχή; Η αγάπη γι’ αυτό; Η πρωτοτυπία; Ο μόχθος; Πιθανότατα όλα μαζί και πολλά άλλα ακόμη.

Εξαιρετική γραφή, αναγνώρισα την αλλαγή τεχνικής της συγγραφέως από το πρώτο μέρος, το οποίο έχω αναφερθεί σε αυτό στην πρωταρχική μου άποψη, αποκαλώντας το σαν έναν ″πρόλογο″. Διότι όλα ξεκινούν από αυτό εδώ, αφενός επειδή στο δεύτερο μέρος γνωρίζεις και τους υπόλοιπους οι οποίοι θα παίξουν σημαντικό ρόλο στα βιβλία και στην εξέλιξη και αφετέρου, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται για ένα απλό ανάγνωσμα. Γλαφυρό, δημιουργώντας σου ζωντανές εικόνες, ενώ δεν λείπει το λυρικό στοιχείο σε ορισμένα σημεία (τόσο όσο), αλλά και ο πιο κοφτός λόγος, ανάλογα τις σκηνές. Θα γελάσεις, θα νευριάσεις, θα ταραχτείς, θα κλάψεις και θα αγωνιάς. Θα μπερδευτείς, θα αναρωτηθείς το γνωστό «μα 

τι στο καλό γίνεται εδώ;», θα προσπαθήσεις να φτάσεις στην άκρη του νήματος, να βρεις την αλήθεια.
Είναι πολύ νωρίς ακόμα.

Το δεύτερο μέρος είναι η επιτομή της πλοκής που ξεκινά σαρωτικά, αλλά και που δεν έχει δείξει τίποτα ακόμα(!) Μια πολυσύνθετη και πολυδιάστατη πλοκή, με πράξεις, γεγονότα, μια αρχική γνωριμία με όσα και όσους έχουμε να κάνουμε, ενώ συνεχώς καινούρια πράγματα βγαίνουν στο φως, δίνοντας στο βιβλίο ταχύτητα, χωρίς να καταλαβαίνεις πώς περνούν οι σελίδες. Άλλα ξεδιαλύνονται, άλλα μένουν άλυτα, αφού δεν είναι ακόμη η ώρα τους να αποκαλυφθούν, ενώ μικρές σχεδόν αόρατες λεπτομέρειες αλλά και ορατές, μας προϊδεάζουν για τη συνέχεια.

Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά 

που λατρεύω στα βιβλία της Σγουρού: Δεν ξέρεις ποτέ τι έρχεται. Ακόμη κι αν μαντέψεις, θα είναι το πιο ανούσιο, εκείνο που σε άφησε η ίδια να δεις. Τη μεγάλη ανατρο

πή δεν θα τη δεις ποτέ να έρχεται. Κανείς χαρακτήρας δεν είναι αλώβητος, όλοι εμπλέκονται με όσα γίνονται γύρω ή μπλέκονται στην πορεία άφευκτα. Οι σχέσεις, ο πιο βασικός ίσως πυρήνας των βιβλίων, επικρατο

ύν. Άλλοτε μοιάζουν ελαττωματικές (και είναι σε ορισμένες περιπτώσεις), άλλοτε ίσως να μη φαίνεται με την πρώτη ματιά τι ακριβ

ώς τους δένει ή τι τους χωρίζει. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο με εγκληματικές οργανώσεις, είναι πολλά παραπάνω από αυτό όταν καταφέρεις να φτάσεις στα μ

ύχια του. Βασικά θαυμαστά μηνύματα πίστης και αφοσίωσης, μπαίνεις σε έναν κόσμο ξένο που επικρατούν νέοι κανόνες, ενώ φλερτάρεις έ

ντονα με την ηθική σου. Ξέρεις από την αρχή ότι είναι λάθος πολλά από αυτά που κάνουν, κι όμως εσύ τους υποστηρίζεις. Έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να

 με αναιρώ όταν προσπάθησα να σκεφτώ με την κοινή λογική.

Επιχειρηματικός κόσμος, απλοί άνθρωποι, υπόκοσμος, δημιουργούν ένα πολύπλευρο μυθιστόρημα, το οποίο παρουσιάζει τα πάντα. Την ίντριγκα, τη δολοπλοκία, τα παιχνίδια συμφερόντων ανάμεσα σε εχθρούς και μη, τις συμμαχίες, τον έρωτα (καταδικασμένο ή μη), ενώ η άρτια δουλειά που έχει κάνει η δημιουργός είναι οφθαλμοφανής, διακρίνοντας την ευφυία της. Οι εναλλαγές σκηνών, ο τρόπος που μπλέκει ανθρώπους και γεγονότα, το ότι όλα είναι συνδεδεμένα, αλλάζοντας γνώμη κάθε φορά από σκηνή σε σκηνή, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Θα πρέπει να σημειώσω πως το ανάγνωσμα ακολουθεί την κινηματογραφική ροή, σε σημείο που νομίζεις ότι βλέπεις σειρά στην τηλεόραση.

Δεν γίνεται να προσπερνάς σημεία, κάθε γραμμή είναι δοσμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί κάπου. Όλα κρίνονται στη λεπτομέρεια. Γι’ αυτό άλλωστε τα συγκεκριμένα βιβλία δεν διαβάζονται μόνο μία φορά. Σε κάθε νέα ανάγνωση, ανακαλύπτεις κάτι το οποίο πρωτίστως δεν πρόσεξες, φτάνοντας στο τέλος στο σημείο να πεις «Μα ήταν μπροστά στα μάτια μου… Πώς δεν το είδα;»

Άρτια ψυχογραφήματα και παρά τον μεγάλο αριθμό ηρώων – που παρεμπιπτόντως ποτέ δεν με δυσκόλεψαν και μαθαίνονται όλοι αρκετά γρήγορα εάν διαβάζεις – κανείς δεν μοιάζει με τον άλλο. Δεν ξέρω πώς το καταφέρνει αυτό η συγγραφέας με τόσους ήρωες, αλλά ισχύει και είναι ασύλληπτο, όπως και η πλοκή του. Οφείλω να σημειώσω κάτι μικρό, (μικρό αλλά όχι ασήμαντο) που με εντυπωσίασε και χαρακτηρίζει αυτό που ανέφερα παραπάνω για τη δουλειά που έχει γίνει. Ακόμη και η λέξη «Ομάδα», ανάλογα ποιος χαρακτήρας παίρνει τον λόγο, προφέρεται με διαφορετικό τρόπο. Και τέτοια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, ανάλογα ποιος χαρακτήρας μιλάει, υπάρχουν σε ολόκληρο το βιβλίο, όπως οι τραγικές ειρωνείες που αρχικά δεν φαίνονται και δεν μπορώ να αποκαλύψω.

Η συγγραφέας είναι λάτρης της λεπτομέρειας, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και όλα έχουν έναν σκοπό για τον οποίο υπάρχουν. Σε βάζει να σκέφτεσαι, να κάνεις σενάρια για τη συνέχεια και αυτό για εμένα είναι τρομερό επίτευγμα.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για την Αναπνοή και πάλι δεν θα εξέφραζα όλα όσα χρίζουν ανάλυσης. Η συγκεκριμένη σειρά είναι ένα από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα και μέσα στα πρώτα πέντε (ίσως και τρία), κυρίως επειδή είναι κάτι που στην Ελλάδα δεν έχει ξαναγίνει, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και πρωτότυπο από αυτό που γνωρίζουμε, επομένως το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να πούμε μπράβο για την εξαιρετική δουλειά της δημιουργού να δώσει κάτι έξω από τα τετριμμένα. Ένα μεγάλο μπράβο όμως και στον εκδοτικό οίκο ο οποίος μας πρόσφερε επιτέλους κάτι εντελώς καινούριο.

Εννοείται πως το προτείνω σε όλους όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό, αλλά τονίζω ότι δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα. Σίγουρα όμως είναι καθηλωτικό, εθιστικό και ανατρεπτικό, αφού τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Θα κλείσω με έναν τίτλο ενός κεφαλαίου μέσα από το βιβλίο.
«Κανένα αντίο για το τέλος».

Δεν υπάρχουν αντίο… Δεν υπάρχει τέλος… Περιμένω ανυπόμονα την ανατρεπτική συνέχεια.

ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ Μαίρη Σγουρού.

SHARE THIS POST

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Tumblr

Αφήστε μια απάντηση